เรื่อง/ภาพ : ธีร์ อันมัย
บ่กล้ากินข้าวบ้านเจ้าของ
หลายปีแล้วที่คน 6 หมู่บ้านลูกลำน้ำฮวย อำเภอวังสะพุง จังหวัดเลย ไม่กล้ากินข้าวที่ตัวเองปลูก
ทำไมหรือ ?
ก็ข้าวที่พวกเขาปลูกนั้นมีสารพิษปนเปื้อน ทั้งไซยาไนด์ แมงกานีสมันถูกตรวจพบในข้าว ในน้ำ ในปลา ในนาของพวกเขา
ทางอยู่รอดของพวกเขาก็คือ เลือกขายข้าวตัวเองในราคาต่ำเพื่อนำเงินไปซื้อข้าวจากตลาดในราคาแพงกว่ามากิน
เมื่อข้าวยังปนเปื้อน ไม่ต้องพูดถึงน้ำ กุ้ง หอย ปู ปลาที่อยู่ในลำห้วย ในหนอง ในนาของพวกเขานั้นอุดมสมบูรณ์ แต่พวกเขาไม่ได้กินปลา ไม่ได้กินน้ำบ้านตัวเอง สาธารณสุขจังหวัดเลยเคยออกประกาศเตือนห้ามดื่มกิน ห้ามใช้
แม้แต่น้ำฝนเอง คนที่นี่ยังต้องตั้งข้อสงสัยว่า มีสารพิษอันใดบ้างที่ตกลงมาจากฟ้า?
คนที่นี่ซื้อน้ำกิน น้ำอาบ น้ำใช้แพงกว่าคนในเมืองซะอีก
ที่เป็นเช่นนี้เพราะต้นทุนชีวิตอันได้แก่ ข้าว ปลา อาหารที่ไม่ปลอดภัย เพราะเขา ป่า นา น้ำ ถูกทำให้ปนเปิ้อนด้วยอุตสาหกรรมมูลค่าเป็นพันล้าน และมันได้ส่งผลกระทบต่อทรัพยากรอันเป็นปัจจัยพื้นฐานยังชีพของคนตัวเล็กตัวน้อยที่นี่
นอกจากข้าว ปลา อาหารและอากาศที่ไม่แน่ใจว่าปลอดภัยหรือไม่นั้น พวกเขายังพอมีสวนยางพาราที่พอได้เป็นทางเลือก เป็นที่พึ่งให้ชีวิตพวกเขาพอมีรายได้มาชดเชย มาซื้อข้าว ซื้อปลา ซื้ออาหาร ซื้อน้ำกิน น้ำใช้
ทั้งที่บ้านของพวกเขามีศักยภาพเพียงพอที่จะผลิตเองได้อย่างมีคุณภาพ แต่อุตสาหกรรมหนักต่างหากที่บีบบังคับให้พวกเขาอยู่ในสภาวะไม่กล้ากินข้าว กินนำ กินปลาบ้านตัวเอง
เรียกได้ว่า คนที่นี่ซื้อแทบทุกอย่างเพื่อยังชีพ จะยังเหลือก็แต่ยังไม่ได้ซื้ออากาศหายใจเท่านั้นเอง
author
