Blogครั้งนี้จะเล่าเกี่ยวกับงานละเวทีที่เป็นงานfinalของนิสิตสาขาวิชาการสื่อสารสื่อใหม่ ในBlogนี้จะเล่าเกี่ยวกับความรู้สึกในการได้รับหน้าที่ของการทำละครเวทีในครั้งนี้ งานละครเวทีอาจจะเป็นงานที่ใครหลายๆคนเคยผ่านมาแล้วแต่สำหรับตัวหนูนี้คือครั้งแรกและก้าวแรกสำหรับงานละครเวทีที่ใหญ่มากขนาดนี้ และเป็นการทำงานร่วมกับเพื่อนๆพี่ๆคนที่เรารู้สึกไม่คุ้นชินกับหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายในการสร้างเสียงประกอบที่เกิดจากการหาวัสดุหรือสิ่งของต่างๆในการทำ
งานละครเวทีในครั้งนี้หนูได้รับผิดชอบสองหน้าที่ด้วยกัน หน้าที่แรกคือการทำบัญชี การทำบัญชีรายรับรายจ่ายสำหรับหนูก็ไม่มีอะไรมากมายเพราะเป็นการดูแลเงินกองกลางให้ดีและคอยจดรายจ่ายเป็นหน้าที่ที่ไม่ยากแต่ต้องมีความรับผิดชอบสูงในการที่จะดูแลเงินทั้งหมดไม่ให้ขาดหรือตกหล่นและเป็นครั้งแรกของการทำบัญชีที่เป็นงานใหญ่ของหนูด้วยค่ะ
สำหรับอีกหน้าที่ที่หนูได้รับมอบหมายคือการสร้างเสียงประกอบหรือfoley การสร้างเสียงประกอบหรือว่าการทำfoleyเป็นครั้งแรกที่ได้เรียนรู้การทำเสียงประกอบที่โดยการนำสิ่งของต่างๆมาทำเสียงประกอบ หลายๆคนคงอาจจะไม่รู้จักและใช่ค่ะในตอนแรกหนูก็เป็นหนึ่งในนั้นการทำfoleyสำหรับหนูถือเป็นความสนุกในการทำงานมากเพราะการที่เราทำเสียงประกอบโดยใช้สิ่งของต่างๆหรือวัสดุมาทำเป็นเสียงเสียงนั้นเพื่อเพิ่มความอรรถรสเช่น งานนี้คืองานละครเวทีการที่เราต้องทำเสียงไปพร้อมๆกับตัวนักแสดงที่กำลังทำการกระทำต่างๆ เช่น เสียงหันหน้าซึ่งโดยปกติเราจะไม่เคยได้ยินเสียงหันหน้า หรือเราที่ดูละครทางทีวีก็จะไม่มีเสียงหันหน้าของนักแสดงเช่นกัน การทำfoleyเป็นเหมือนการทำให้ได้อารมณ์ตามฉากตามสถานการณ์ที่เพิ่มมากยิ่งขึ้น และนอกจากจะให้ประสบการณ์ในการสร้างเสียงประกอบหรือการทำละครเวทีแล้ว งานนี้ยังทำให้หนูได้รู้จักกับเพื่อนที่ไม่เคยได้คุยกันอีกด้วย ได้ทำความรู้จักและทำงานร่วมกันทำให้เราได้เปิดใจกว้างมากกว่าเดิมในการที่รู้จักเข้าสังคมใหม่ๆหรือการได้ทำงานกับคนที่เราไม่รู้จักเราจะเป็นยังไงบ้าง การทำfoleyถึงหนูจะมีความรู้สึกเหนื่อยบ้างท้อบ้างปัญหาต่างๆที่เข้ามาการปรับเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างแต่หนูก็กลับมาคิดตลอดว่าวันแรกที่หนูคิดจะมาทำหน้าที่นี้หนูมาเพราะอะไร หนูอยากที่จะสนุกดังนั้นหนูก็ไม่ให้ความเครียดมันมาทำลายความสนุกของหนู
ในการฝึกซ้อมในวันแรกครั้งแรกที่ฝึกซ้อม ในทุกฝ่ายทุกตำแหน่งยังมีความไม่ชินและไม่คุ้นเคยเพราะคือครั้งแรกของพวกเราทุกคน จึงเป็นอะไรที่เรายังไม่สามารถทำได้อย่างเต็มที่เท่าไหร่เรายังไม่รู้คิวและจังหวะของกันและกัน
พอเราได้มีการนัดซ้อมหลายครั้ง ก็เริ่มที่จะเป็นรูปเป็นร่างมีการพัฒนาและเข้าที่มากขึ้น พวกหนูที่ทำfoleyทำการบ้านอย่างหนักในการทำละครเวทีครั้งนี้ออกมาให้ดีที่สุดไม่ว่าจะเป็นการนัดซ้อมนอกรอบการใช้เทคนิคต่างๆ การไปพูดคุยกับผู้กำกับอยู่ตลอดว่าต้องการอะไรบ้าง เพราะวิชานี้คือวิชาสร้างเสียงประกอบหนูต้องการให้การสร้างเสียงออกมาเต็มที่ที่สุดบวกกับเวลาที่เกิดปัญหาอะไรเรามักจะช่วยกันแก้ ณ ตอนนั้นเลยทำให้ปัญหาต่างๆของพวกเรามันไม่หนักนัก เราจะช่วยเหลือกันอยู่เสมอไม่มีใครที่ต้องเป็นฝ่ายแบกรับอยู่คนเดียว
จนวันที่แสดงมาถึงหนูมีความกังวลใจหลายๆอย่างก่อนที่จะลงมือทำจริง เป็นวันหนูรู้สึกตื่นเต้นมากๆอีกวันหนึ่ง งานครั้งนี้เป็นเหมือนการชี้ชะตาของเราทุกคน จนในที่สุดมันก็เสร็จสิ้นเสียงปรบมือของทุกคนหนูสัมผัสได้เลยว่าทุกคนเหมือนได้ปลดปล่อยบางอย่างออกไป ในวันแรกจนถึงวันที่แสดงจริงหนูไม่คิดเลยพวกเราจะมาถึงจุดนี้จากตอนแรกที่ดูไม่มีอะไรจนกลายเป็นความสมบูรณ์ความเต็มที่ของทุกคน เราทำมันออกมาอย่างดีที่สุดจริงๆ
การทำงานละครเวทีนี้ หนูอยากจะขอขอบคุณอาจารย์ทุกท่านที่เกี่ยวข้องที่ให้โอกาสพวกหนูได้ลองทำงานที่ใหญ่แบบนี้ นี้คงเป็นก้าวแรกสำหรับพวกหนูแต่ก็เป็นก้าวแรกที่สำคัญมากจริงๆ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและการช่วยเหลือในทุกๆอย่างเพื่อให้พวกหนูพัฒนาขึ้นค่ะ ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆทุกคนที่เต็มกับงานเราทำออกมาสุดความสามารถจริงๆ และนี้ก็เป็นความคิดเห็นของหนูทั้งหมดเกี่ยวกับการทำละครเวทีในครั้งนี้ค่ะหนูหวังว่าการเขียนBlogครั้งนี้จะเป็นสิ่งที่คอยเตือนตัวหนูเองว่าถ้าเรามีความสุขและสนุกกับสิ่งที่ทำเราก็จะทำหน้าที่นั้นออกมาได้ผลลัพธ์ที่ดี
