(สง)สาร…จากเกาะ…อันดามันที่ฉันเห็น

ในด้านหนึ่งเกาะเหลาเหลีย (พี่) …มีน้ำทะเลใสไหลเย็น มองเห็นตัวปลา มีประการังควรค่าแกการมอง

ในอีกด้านหนึ่ง…หาดทรายขาวนวล แต่กลับไม่ชวนมอง เพราะมีแต่กองขยะ ทั้งที่มาจากธรรมชาติด้วยกันเอง และจากมนุษย์

ก่อเกิดภาพสะท้อนให้ได้สำนึกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราต้องใจหรือไม่ได้ตั้งใจทิ้งลงในทะเล ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน สุดท้ายมันก็จะมากองรวมกันโดยมิได้นัดหมาย ที่หาดใดหาดหนึ่ง…สิ่งที่หนึ่งที่เราทำ ณ สถานที่หนึ่ง ณ จุดของเวลาในขณะหนึ่ง อาจมีผลกระทบต่ออีกสถานที่หนึ่ง ณ อีกจุดหนึ่งของเวลา

เป็นคำถามที่คิดหาคำตอบแทบตาย…ไม่ว่าจะคุยกับฝรั่งกับคนไทย…ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยัง จะทำให้คนไทย ทั้งชาวประมงที่อยู่กับทะเลดั่งบ้านหลังที่สอง และนักท่องเที่ยวผู้จากมาและจากไป สามารถอยู่ร่วมกับธรรมชาติและคนด้วยกันเอง โดยไม่ทำร้ายซึ่งกันและกัน
…เราควรจะทำยังไงได้บ้าง ถ้าไม่ตอบว่า…ต้องสร้างจิตสำนึก หรือต้องให้การศึกษา…จะทำยังไงให้คนเราจดใส่หัวแล้วจำใส่ใจได้บ้าง

หมายเหตุ : เกาะเหลาเหลียง อยู่ในอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะเภตรา ตำบลเกาะสุกร อำเภอปะเหลียน จังหวัดตรัง