“มองดูดวงดาว ก็คงเป็นดาวเดียวกัน
มองดูดวงจันทร์ ก็เหมือนกับจันทร์ที่บ้านเรา
ยามนี้ฉันเหงา คิดถึงบ้าน …”
เพลง คิดถึงบ้าน-ไม้เมือง
ท่อนเพลงหนึ่งในเพลย์ลิสต์ที่ได้สุ่มเพลงคิดถึงบ้านของไม้เมืองขึ้นมาให้ฟังโดยบังเอิญ ณ ห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ในหอพักย่านมหาวิทยาลัยพะเยา
วันนี้เป็นวันที่อายุของฉันได้เข้าสู่เลข 21 อย่างสมบูรณ์ แน่นอนว่าคงไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้ฉลองที่บ้าน แต่ทำเช่นใดได้ เมื่อวันเกิดมาตรงกับวันเปิดเทอมพอดี และ “คิดถึงบ้าน”สิ่งนี้คงเป็นความจริงไม่ต่างกัน
ซึ่งที่ ๆ ชวนคิดถึงแห่งนั้นมีชื่อว่า “เมืองสังฆเติ๋น” หรืออำเภอเถิน จังหวัดลำปางนั่นเอง
เมื่อ 2 ปีก่อน ในช่วงก่อนปิดเทอมใกล้มาเยือน ฉัน ผู้ที่ตอนอยู่บ้านมักไม่ค่อยออกไปไหนสักเท่าไหร่ ขณะนอนบนเตียงอันคุ้นเคยของหอพักพร้อมไถจอมือถือในห้องที่ไม่เปิดไฟ
ได้เจอกับโพสต์หนึ่งในเฟซบุ๊กจากเพจที่ติดตาม “เมืองเถิน นครลำปาง” สื่อท้องถิ่นที่บ้าน ได้พูดถึงลานกิจกรรมแห่งใหม่ของอำเภอ ที่พัฒนาจากพื้นที่รกร้างเป็นลานโล่งกว้างมองเห็นพระอาทิตย์ตกดิน
“กลับบ้านเมื่อไหร่จะไปให้ได้เลย” ฉันผู้ไม่ชอบออกไปไหนได้ปฏิญาณประโยคนี้ขึ้นในใจอย่างไม่น่าเชื่อ และใช่ ฉันได้ขี่จักรยานไฟฟ้าคู่ใจไปที่นั่นแล้วจริง ๆ
ทุกยามพระอาทิตย์อัสดง เมื่อเศษแสงกระทบหน้า ฉันจำไม่ลืม และเป็นเช่นนั้นตลอดปิดเทอมเสมอมา
“คงเป็นความโชคดีที่เพจคอยลงเรื่องราวที่บ้านอยู่ตลอด” ฉันคิด
เพจสื่อท้องถิ่นคงดีแบบนี้แหละนะ เมื่อโพสต์ผ่านหน้าฟีดของคนที่จากบ้านไกลโดยบังเอิญ เฉกเช่นเพลงที่เคยฟังโดนสุ่มมาอย่างไม่ตั้งใจ จากความคิดถึงก็ทำให้เราเหมือนโดนพากลับบ้าน รู้ถึงความเป็นไปของบ้านเกิดจนตั้งเป้าหมายเพื่อรอคอยการกลับบ้านอันเป็นที่รักในวันข้างหน้า
แม้ตัวจะห่างไกล แต่ใจได้กลับบ้านทุกครั้ง
เมื่อเพจที่บ้านได้อัพเดท
