จากบางนา สู่บางเขน (ตอนจบ)
ตอนที่ 6 : ฝึกงาน Thai PBS เป็นมากกว่าการเรียนรู้
แม้จะเป็นเวลาเพียงแค่ 1 เดือน แต่ก็มากพอที่ผมจะได้เรียนรู้อะไรมากมาย นอกจากการเขียนข่าว การจับประเด็นแล้ว การใช้ชีวิตในที่ทำงาน ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ผมได้สัมผัส และเรียนรู้เป็นอย่างยิ่ง
มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ย่อมอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ตามความชอบ ความถนัด และความเข้าใจซึ่งกันและกันของแต่ละคน เข้าใจกันก็อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ไม่เข้าใจกันก็มีกระทบกระทั้งกันบ้าง
ความจริงใจเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ตามมา ที่ผมกำลังเล่าอยู่นี้ไม่ใช่เพราะผมประสบมา แต่ด้วยความที่มีโอกาสได้นั่งนิ่งๆใน Office อยู่บ่อยครั้ง นอกจากจะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์แล้ว หู และตาก็ได้ยิน และได้เห็นความเป็นไป ในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ณ ที่ตรงนั้น จนกระทั้งสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้เลยทีเดียว แต่ก็เก็บไว้ในใจนะครับ
ตามปกติผมก่อนที่ผมจากเข้ามาฝึกงานที่ Thai PBS ผมติดตามแทบทุกรายการ และข่าวของโต๊ะข่าวนโยบายสาธารณะ ผมเห็นพี่แวว “ณาตยา แวววีรคุปต์” ดำเนินรายการเสมอๆ ผมจำได้ และชื่นชมพี่แววเป็นพิเศษและไม่คาดคิดว่าวันหนึ่งจะได้มีโอกาสนั่งคุยกับพี่แววอย่างใกล้ชิด
ผมรู้มาว่าพี่แววเป็นหนึ่งในกบฎไอทีวี จึงได้สอบถามในหลายเรื่อง หลังพี่แววออกจากไอทีวีแล้ว ในใจยังคงมีความหวังว่าสักวันทีวีสาธารณะจะเกิดขึ้นในประเทศไทย “ทีแรกนึกว่าทีวีสาธาณะจะเกิดขึ้นตอนพี่อายุสัก 50 แต่คิดว่ามันต้องเกิดขึ้นยู่แล้วล่ะ เพราะมีแนวคิดนี้มานานแล้ว ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้” พี่แววกล่าว ด้วยความเชื่อมั่นในทีวีสาธารณะ
แม้ว่าจะมีโอกาสไปนั่งคุยกับพี่แววเพียง 2 ครั้งแต่ก็ได้อะไรกลับไปคิดต่อมากมาย ที่จำได้แม่นคือพี่แววสอนว่าอย่าเพิ่งตัดสินใครอย่างรวดเร็ว เพราะประสบการณ์เราอาจมีจำกัด “ตั้งคำถามได้ แต่อย่าเพิ่งรีบร้อนค้นหาคำตอบ เพราะอายุเรายังน้อย ตอนนี้เป็นเวลาแห่งการเรียนรู้”
[/size]
