จู่ๆ ชายชราคนหนึ่งก็ทำให้คนรุ่นหลานเช่นผมรู้สึกนึกย้อนไปถึง 40 กว่าปีที่ผ่านมา และรู้สึกว่าตัวเองหลงกลับเข้าไปในช่วงเวลานั้นอีกครั้งหนึ่ง เสียงเพลงของจอห์น เดนเวอร์ ขับกล่อมด้วยท่วงทำนองสบายๆ กีต้าร์โปร่ง ภาษาง่ายๆ แต่กินไปถึงตับ ไต ไส้ พุง และแน่นอนท่วงทำนองแบบร็อก แอนด์ โรล ย่อมจะขาดเสียมิได้
แม้คนที่อ่อนด้อยด้านดนตรีเช่นผมยังอดเผลอไม่ได้ที่กระดิกขาโยกย้ายส่าย สะโพก ยามที่ปิ๊กกีตาร์กระทบกับสายลวดบนตัวกีตาร์ การรัวนิ้วบนฟิงเกอร์บอร์ดอย่างชำนาญการ เสียงร้องที่แม้ฟันข้างหน้าเหลือเพียง 2 ซี่ ยังรับรู้ถึงถ้อยคำที่ชัดเจน ลูกคอที่รัวเล่นบางครั้ง นักร้องอาชีพในปัจจุบันคงต้องก้มลงกราบส้นตีนแกงามๆ สักสามสี่ทีเป็นแน่
การสนทนาเพียงไม่กี่คำกับชายชราผู้นี้ให้มากกว่าการเล่าย้อนอดีต เพราะมันเป็นการย้อนอดีตประมาณว่าตบหัวแล้วลากคอให้ผมต้องย้อนกลับไปดูสิ่ง ที่คนรุ่นเก่าได้สร้างไว้เสียบ้าง ชายชราผู้นั้นอาจคุ้นหูสำหรับหลายคน แต่ก็อาจไม่คุ้นสำหรับอีกมากโข เขาคือ ลุงไกร นักปราชญ์บนแปลงผัก แห่ง อ.วังน้ำเขียว จ.นครราชสีมา ที่พอจะผ่านพื้นที่ของสื่อบนโลกใบนี้บ้าง
"ผมมีความสุขกับการทำเกษตร ผมปลูกผักให้คนกิน บิ๊กซี โลตัส เห็นผักปลอดสารพิษผมขายดีก็มาขอซื้อ แต่ผมไม่ขายให้หรอก ผมไม่มีความสุขที่จะขายให้ ผมขายให้พวกคุณๆ ที่มาซื้อทีละ 10-20 ดีกว่า ซื้อไปกิน ไม่ใช่ซื้อไปทำกำไร" คำพูดที่ปล่อยออกมาสลับกับทำนองเพลงร็อก แอนด์ โรล
"ผมไม่ใช่คนที่นี่ ผมเกิดในกรุงเทพฯ แถวซอยหลังสวน" ชายชราเว้นวรรคยาวกว่าปกติ "บางที โชคชะตาก็ทำให้เราได้มาในที่ที่คาดไม่ถึง ใครจะไปรู้ว่าเด็กที่จบช่างก่อสร้าง ขับรถไม่เป็นเหมือนผม วันหนึ่งจะมาเป็นคนปลูกผักร้องเพลงอยู่ที่นี่"
นั่นคืออดีตที่ไม่แน่ใจนักว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าอยากพูดถึงสักกี่มากน้อย เมื่อมองจากสายตาของคู่สนทนาแล้วจึงตัดสินใจเปลี่ยนคำถามเป็นอย่างอื่น
"ใครบอกว่าเป็นเกษตรกรไม่รวย เกษตรกรนี่แหละรวยที่สุดแล้ว ถ้ารู้จักพอ ผมปลูกผักขายอย่างเดียวมีรายได้ปีละเป็นล้าน ภาษีไม่ต้องจ่าย ค่าปุ๋ยไม่ต้อง สารเคมีนี้เอาไปไกลๆ เลย ที่ต้องจ่ายบ้างก็เพียงแต่ค่าเหล้าไว้เลี้ยงเพื่อนฝูงที่แวะมาเยี่ยม แต่ส่วนมากเขาจะเตรียมมาแล้ว ผมไม่ต้องทำอะไร นอกจากกินเป็นเพื่อนเขา"
"ถ้าหากเกษตรกรรู้จักพอ รู้จักคำว่าพอเพียง นัยที่ในหลวงต้องการบอกกับประชาชนของพระองค์อย่างแท้จริงแม้เพียงนิดเดียว แล้วทำได้เพียงแต่เศษเสี้ยว ชีวิตก็ง่าย เรียบง่าย แล้วก็ยิ้มง่าย ค่าน้ำมันจะแพง หุ้นจะตก การเมืองจะเปลี่ยน ก็ไม่เดือดร้อน"
"คนยุคก่อนมันง่าย แล้วรักกันจริง แต่เดี๋ยวนี้ไม่แน่ใจ"
การสนทนาเพียงสั้นๆ แต่ทำให้ผมรู้สึกรักผู้ชายคนนี้ที่เหมือนจะมาจุดประกายชีวิตที่วุ่นวายของผม ให้เงียบลงเสียบ้าง "หยุดได้แล้วไอ้หนู เอ็งจะดิ้นไปกับโลกร้าวๆ นี่ทำไมว่ะ" ถ้าหากจะมีคำใดๆ มาตบกระโหลกผมให้ตื่นก็น่าจะเป็นคำนี้
เสียงเพลงยุคร็อก แอนด์ โรล ครองเมืองดังขึ้นอีกครั้ง ราวกับวันเวลาของลุงไกรตั้งแต่ยุคกางเกงขาบานจนถึงเอวต่ำ รัดก้นในปัจจุบันนี้ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรไปมาก
เสียงเพลง Have you ever seen the rain ของ CCR ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะจบลงด้วย Take me home, Country road ของ John Denver ชายชราขับกล่อมเพลงด้วยน้ำเสียงนุ่มเบา บางครั้งหนักแน่น เสียงครางอย่างร้าวๆ ในลำคอ ปิ๊กในมือสะบัดรัวบนสายลวดราวกับต้องการสื่ออะไรบางอย่างกับโลกใบนี้ …
author
