Way Tan
สามวันก่อน ฉันลงไปเตรียมค่ายเยาวชนฮักบ้านเจ้าของ ตอน นักสืบลำน้ำฮวย แท้ๆ แน๊ว ที่ 6 หมู่บ้านริมน้ำฮวย ต.เขาหลวง อ.วังสะพุง จ.เลย ซึ่งเป็นจะจัดกิจกรรมกันในโรงเรียนบ้านห้วยผุก
ในวันศุกร์ที่จะถึงนี้ หลังจากที่เมื่อคราวก่อนมาแจกใบสมัครน้องๆ ไว้ และวันนั้น (22มิ.ย) ฉันเข้าไปเจอน้องๆ ในชั้น ป.4 เพื่อเช็คจำนวนคนที่จะเข้าร่วมค่าย น้องๆ ยิ้มและทักทายบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าจะมาแน่นอน
แต่มีเด็กหญิงคนหนึ่งเดินมาเข้าพูดกับฉันว่า
“พี่ หนูไม่มาค่ายได้ไหม”
“ทำไมอ่าา…” ฉันถามกลับไปอย่างกังวน
“………………………………” น้องเงียบแต่ส่งแววตาเศร้าๆมาเป็นคำตอบ
“แม่ไม่ให้มาหรอ?” ฉันถามเพราะคิดว่าเป็นอย่างนั้นแน่
“ค่ะ” น้องตอบหน้าเจื่อนๆ
“ให้พี่ไปช่วยคุยไหม” ฉันกระตือรือร้นอยากจะให้น้องมา
“ไม่ค่ะ!” น้องพูดกลับมาอย่างตกใจและด้วยความที่อยากจะให้น้องมา ฉันจึงเว้าวอนกลับไป
“มาเหอะนะ เพื่อนๆมากันเยอะเลย พี่ๆเตรียมเกมมาเล่นสนุกๆตั้งเยอะ นะนะ”
“………………………” น้องทำหน้ารังเลใจแต่ก็ไม่ตอบอะไร
เช้าวันถัดมา (23 มิ.ย.) ฉันเข้ามาเตรียมงานที่โรงเรียนอีกครั้ง
“พี่ค่ะๆ แม่ให้มาค่ายแล้วววววว” เด็กหญิงวิ่งมาบอกด้วยความดีใจ และส่งยิ้มให้ฉัน
“เย้..!!!!!” ฉันตอบกลับไปด้วยความดีใจเช่นกัน
แต่แล้ว… ช่วงเวลาสายๆ ของวันที่ 24 มิถุนายน 2558 มีตำรวจสืบสวนเข้ามาหาฉันและพี่ๆ ที่กำลังเตรียมงานถึงการจัดค่ายครั้งนี้ เขาถามว่าเราเป็นใคร มาจากไหน เราก็ตอบคำถามเขาไป และไม่นานนักผู้ใหญ่บ้านภูทับฟ้าหนึ่งใน 6 หมู่บ้านรอบน้ำฮวยพร้อมด้วยทหารนอกเครื่องแบบอีกประมาณ 5-6 คน ก็เข้ามา และเริ่มเล่าเรื่องราว ความขัดแย้งต่างๆ ที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน และกล่าวถึง ‘ดาวดิน’ ให้เราฟัง แล้วบอกเราว่าจะไม่ให้เราจัดค่าย แต่เราก็ยังพยายามยืนยันว่าค่ายของเราเป็นค่ายอยุรักษ์สิ่งแวดล้อม เรียนรู้วิถีชุมชน แต่เขาก็ยังยืนกรานไม่ให้จัด และบอกกับเราว่าถ้าจะจัดต้องเข้าไปขออนุญาตที่ค่ายทหารและเขาจะเป็นคนพาไปเอง
เหตุการณ์เริ่มตรึงเครียด เราพยายามเจรจาแต่สุดท้ายคำตอบคือ ไม่ให้จัด
ตลอดช่วงเวลาที่คุยกับทหารฉันไม่ได้รู้สึกหนักใจเท่าตอนที่ต้องไปบอกกับน้องๆ พ่อๆ แม่ๆ ว่าเราคงต้องเลื่อนการจัดค่ายครั้งนี้ออกไปก่อนเลย ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมตอนนั้นแม่ของเด็กหญิงคนนั้นไม่ให้เธอมา และไม่รู้ว่าอะไรเป็นเหตุผลให้เธอกลับไปขอแม่เธออีกครั้ง แต่ฉันจำแววตาตอนที่เธอวิ่งมาบอกฉันว่าเธอได้มาค่ายแล้ว มันทั้งสดใส มีความหวัง
ฉันจะบอกเธออย่างไรดี
เย็นวันนั้นฉันไม่ได้เข้าไปโรงเรียนเพื่อบอกน้องๆ ด้วยตัวเอง ได้แต่บอกพ่อๆ แม่ๆว่าต้องเลื่อนการจัดค่ายและฝากขอโทษน้องๆ ด้วย แล้วฉันก็ต้องออกจากพื้นที่มาเนื่องจากมีทหารติดตามอยู่ตลอด
มันทำให้หวนคิดถึงตอนฉันยังเด็ก เวลาที่คนข้างนอกเข้าในโรงเรียนเพื่อทำกิจกรรม เด็กบ้านนอกที่ห่างไกลอย่างฉันมันตื่นเต้นแค่ไหน
…………………..
มันน่าเศร้าที่ผู้ใหญ่แค่ไม่กี่คนใช้เหตุผลที่ไม่สามารถเข้าใจได้มาทำลายความหวังเล็กๆ ของเด็กเหล่านี้
‘ฉันจะกลับไปจัดค่าย’ ฉันยืนยัน
author
