เรื่องเล่าเมืองแปะ ตอน อาชีพหัตถกรรมจากล้อเกวียน
อาชีพหัตถกรรมจากล้อเกวียน ตำลบไพศาล อำเภอประโคนชัย จังหวัดบุรีรัมย์
ในอดีตเกวียนถือว่าเป็นยานพาหนะที่สำคัญของชาวบ้านละลมพนู ต.ไพศาล อ.ประโคนชัย จ.บุรีรัมย์ ที่ใช้ในการเดินทางติดต่อค้าขาย เนื่องจากในอดีตพื้นที่ของหมู่บ้านละลมพนูอุดมสมบูรณ์มากเหมาะแก่การเพาะปลูกที่ตั้งของหมู่บ้านก็ไกลจากตัวเมืองหรือตัวอำเภอลำบากมากในการเดินทางเข้าเมืองลำบากฉะนั้นชาวบ้านจึงมีเกวียนใช้เกือบทุกหลังคาเรือนถ้าเปรียบกับทุกวันนี้ก็เหมือนมีรถใช้ จากการสัมภาษณ์คุณตาเย้ย บุณประสิทธิ์ อายุ๘๙ ปี ในการเดินทางของชาวบ้านในอดีต จะเดินเท้า บ้างก็ใช้เกวียนเป็นพาหนะในการเดินทาง ซึ่งเดินทางในสมัยก่อนนั้นค่อนข้างลำบาก เพราะเส้นทางการคมนาคมยังไม่สะดวกสักเท่าไร เกวียนจึงเป็นพาหนะที่สำคัญที่สุดในการเดินทางและบรรทุกสิ่งของต่างๆ ลักษณะการใช้งานของเกวียน คือ เกวียนอาศัยกำลังลากจากโคหรือกระบือ สามารถเดินทางไปข้างหน้าได้อย่างสะดวก
เดิมทีก่อนที่ชาวบ้านจะมาประกอบอาชีพการแปรรูปจากล้อเกวียนเป็นผลิตภัณฑ์นั้นโดยส่วนใหญ่แล้วชาวบ้านมีอาชีพเกษตรกรรม เมื่อวิถีชีวิตของชาวบ้านเริ่มเปลี่ยนแปลงไป การเดินทางสัญจรสะดวกมากขึ้นการประกอบอาชีพเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงชาวบ้านมีการอพยพไปประกอบอาชีพต่างพื้นที่ บางส่วนก็มีอาชีพการนำปีกไม้เก่าไปขายที่สวนจตุจักรกรุงเทพฯ ทำให้เกวียนซึ่งเป็นพาหนะในการเดินทางและการขนส่งสินค้าไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร ทำให้คุณลุงเป๊าะ สัญประโคนเกิดความคิดที่จะนำเกวียนมาประยุกต์ดัดแปลงเป็นผลิตภัณฑ์ และจากการที่ได้ไปเห็นผลิตภัณฑ์ที่ทำจากไม้เก่าเลยเกิดความคิดที่จะนำไม้เก่าที่มีอยู่มาแปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์ โดยไม้ที่ชาวบ้านได้จะได้จากส่วนประกอบต่างๆของเกวียน จากนั้นจึงมีลูกค้าที่เกิดความสนใจในผลิตภัณฑ์ที่ทำจากเกวียนโดยเริ่มแรกการทำผลิตภัณฑ์จะเป็น โต๊ะกลม เก้าอี้ แล้วจึงได้พัฒนาประยุกต์เป็นผลิตภัณฑ์อื่นๆ โดยหลักการคิดการออกแบบผลิตภัณฑ์ที่ชาวบ้านได้นั้น ส่วนใหญ่จะมาจากความต้องการของลูกค้า และเกิดจากการพบเห็น การสังเกตผลิตภัณฑ์จากสถานที่ต่างๆ แล้วนำมาประยุกต์ ดัดแปลงเป็นผลิตภัณฑ์ที่ทำจากล้อเกวียน โดยจะคำนึงถึงลักษณะของส่วนประกอบจากเกวียนเป็นหลักว่าเหมาะสมที่จะนำส่วนใดมาประกอบเป็นผลิตภัณฑ์
จากการที่อาชีพหัตถกรรมจากล้อเกวียนเข้ามามีบทบาทในหมู่บ้านละลมพนู ทำให้วิถีชีวิตของชาวบ้านในหมู่บ้านละลมพนูเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างมาก แต่ความสัมพันธ์ของคนในหมู่บ้านยังคงมีความรักใคร่สามัคคี สนิทชิดเชื้อกันเหมือนเดิม แต่จะไม่ไปหามาสู่กันบ่อย ๆ เหมือนในอดีตเพราะต่างคนก็ต่างทำงานหาเลี้ยงครอบครัวทำให้ไม่มีเวลาพูดคุยพบปะสังสรรค์กันเหมือนในอดีต แต่ถ้าบ้านใดมีงานในคนหมู่บ้านก็จะมาช่วยกัน ส่วนความสัมพันธ์ของผู้คนนอกหมู่บ้านจากเดิมไม่ค่อยมีผู้คนติดต่อในหมู่บ้านเท่าไหร่ปัจจุบันนี้มีผู้คนจากต่างพื้นที่ไม่ว่าจะเป็นหมู่บ้านใกล้เคียง หรือแม้แต่กระทั่งจากต่างจังหวัดเข้ามาทำการติดต่อค้าขายกับชาวบ้านในหมู่บ้านละลมพนูเกี่ยวกับอาชีพหัตถกรรมจากล้อเกวียน และด้วยเหตุนี้เองทำให้มีผู้คนบางส่วนอพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐาน สร้างบ้านเรือนอยู่ในหมู่บ้านละลมพนูเพิ่มมากขึ้น ทำให้หมู่บ้านละลมพนูขยายตัวจากในอดีต
